എന്റെ വിളക്കിലെ ,
അവസാനത്തെ തിരി നാളമിതാ ആളിക്കത്തുന്നു ....
എരിഞ്ഞടങ്ങുവാനിനി നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം....
എന്നെ ഇരുളിന് സമ്മാനിച്ച്‌ ,
നീ പോകുമ്പോള്‍....എടുത്തു കൊള്‍കയീ ഓട്ടുവിളക്ക് ....
എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ ഉരുക്കിയൊഴിച്ചു എത്രയോ വട്ടം
കെടാതെ സൂക്ഷിച്ചതാണ് ഞാനിതെന്നറിയുന്നുവോ ....നീ ?
എന്റെ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ,
അവസാനത്തെ പൂവുമിതാ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നു ..
സുഗന്ധമില്ലാത്ത ... നിറം മങ്ങി …കൊഷിഞ്ഞു വീണ
ആ പൂവെടുത്തു കൊള്ളാന്‍ ഞാന്‍ പറയില്ല നിന്നോട്…
എങ്കിലും നീയറിയുക
വേരുകളില്ലാത്ത ചെടിയാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും,
എന്റെ കണ്ണുനീരൊഴിച്ചാണ് ഞാനതിനെ നട്ടു വളര്‍ത്തിയിരുന്നതെന്ന്.....
ഇതാ എന്റെ പേനയിലെ ,
അവസാന തുള്ളി മഷിയും
നിനക്കു വേണ്ടി അക്ഷരങ്ങളായി മാറുന്നു …..
നിനക്ക് ആശ്വസിക്കാം …
ഇനിയുമെന്റെ വിലാപങ്ങള്‍ അക്ഷരങ്ങളായി
നിന്നെ നോക്കി നിലവിളിക്കില്ല എന്നോര്‍ത്ത് …
എങ്കിലും അറിയുക നീ …. എന്റെ ഓരോ തുള്ളി കണ്ണുനീരുമാണ്
നിനക്കുള്ള ഓരോ അക്ഷരങ്ങളായി കടലാസ്സില്‍ പകര്‍ത്തപ്പെട്ടതെന്ന് ....
കരയരുതെന്നു പറഞ്ഞു…നീ പോകുമ്പൊള്‍ ,
അറിയുക ….ഇനി ഞാന്‍ കരയില്ലാ .
കണ്ണുനീര്‍ ഒഴിച്ച് കത്തിച്ച വിളക്കുമായി
കാത്തിരിക്കാന്‍ എനിക്കിനി ആരുണ്ട്‌ ...?
ജീര്‍ണിച്ച ഈ പൂന്തോട്ടത്തിന്റെ ഇരുളില്‍ …
ഇനി എന്തിനെന്റെ കണ്ണുനീര്‍ ...?
തെറ്റുകള്‍ നിറഞ്ഞൊരീ അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
ഞാനെന്റെ മുഖം എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി ഒളിപ്പിച്ചു കൊള്ളാം
എങ്കിലുമൊരാഗ്രഹം മാത്രം ബാക്കിയാകുന്നു ...
എന്റെ പ്രിയപെട്ടവനേ …. നിന്നെ ഇറുകെ പിടിച്ച്‌ …
അവസാനത്തെ യാത്രയ്ക്കു മുമ്പെങ്കിലും
എനിക്കൊന്നുറക്കെ കരയുവാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ