ഓരോ വട്ടം മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുംപോലും ...
ഇന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നു
അറിയാതെ ഒരിക്കല്‍
ഞാന്‍ എടുത്തു എന്നിലേക്ക്‌ അണിഞ്ഞ
നീ എന്ന ഉടയാടയുടെ ഓരോ ഇഴയും
എത്ര മാത്രം ശക്തിയായി ആണ്‌ എന്നിലേക്ക്‌
ബെന്തിക്കപെട്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന്...
പെട്ടന്നു വലിച്ചു പറിച്ചു കളയാന്‍ ആകാത്ത വിതം
എന്റെ ശരിരത്തോടും മനസ്സിനോടും
അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന നിന്നെ
ഓരോ വട്ടം എല്ലാവിധ സകതിയോടും
വലിച്ചു പറിച്ചു ദുരെ കളഞ്ഞു എന്നു ഓര്‍ത്തു
ഞാന്‍ ആശ്വസിക്കുമ്പോഴും.. അടുത്ത നിമിഷം
ഞാന്‍ തിരിച്ചു അറിയുന്നു .....
നീ എന്നില്‍ തന്നെ ഉണ്ടെന്ന്
ഇന്ന്....
ഓരോ രാത്രിയുടെയും അവസാന യാമങ്ങളില്‍ ...
എന്റ്റെ കണ്ണുകള്‍ അടയുന്നതിനു മുന്‍പ്‌. ..
എന്നും ഞാന്‍ എന്റെ പ്രണയത്തെ
എന്റെ അവസാന ചുംബനം കൊടുത്തു സംസ്കരിക്കുന്നു ...
എന്നിട്ടും......
ഉദയതിന്റെ ആദ്യ നിമിഷങ്ങളില്‍ ...
എന്റെ മുഖത്ത് അടിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ സൂര്യ രെശ്മിയില്‍ ..
എന്നെ തോല്‍‌പിച്ച് ....
എനിക്ക് ആ ചുംബനം തിരികെ തന്ന് .....
നീ എന്നില്‍ വീണ്ടും ഉയര്‍ത്തു എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നു ...
പിന്നെ ....
ഒരു നിഴല്‍ പോലെ .......
ഒരു ദിനം മുഴുവന്‍ .....
മോക്ഷം കിട്ടാതെ ...വായുവില്‍ അലയുന്ന ...
എന്റെ പ്രണയത്തോട്‌ ഒപ്പം .......
അഗ്നിയില്‍ വെന്തു ഉരുകുന്ന കാലുകള്‍ അമര്‍ത്തി ചവിട്ടി ...
ഞാന്‍...
എന്റെ യാത്രകള്‍
ഇനിയും ...
എത്ര കാലം ...? എത്ര ദുരം ....?